Онака – брзо, кратко, но доволно да го смири воздухот и да донесе некоја неочекувана тишина над градот.

Ја измив терасата. Не дека беше многу валкана, туку онака ми дојде. Од мерак. Има нешто терапевтско во тоа да ги тргнеш капките кал и да си создадеш свој простор за мало уживање.

Си ставив џин-тоник – со многу мраз, нормално. Не ми беше за напивање, туку чисто да личи. Да се слуша ѕвонењето на мразот во чашата додека сѐ наоколу е тивко.

Зедов и книга. Не дека имав некоја потреба да читам, ама ми требаше нешто во рака што ќе му даде доза естетика на моментот. Знаеш, некои денови не ги доживуваш... туку си ги режираш.

Се потпрев на столчето, ја ставив ногата преку нога, и се загледав во небото. Сè уште имаше траги од зајдисонце, она црвеникаво-златно што останува само неколку минути и никогаш не се повторува исто.

И баш во тие неколку минути си помислив:

„Еве вака треба да изгледа паузата од сè.“

Никакви нотификации, никакви разговори, никакви мисли што се тркаат. Само воздух што мириса на вода, небо што блеска за џабе, и јас – седејќи на мојата тераса со сама себе, во комплетна тишина.

Не мислев на иднината, ниту размислував за минатото. Никакво сценарио, никаква анализа. Само јас, сега, во моментов.

Си дозволив да не правам ништо паметно, ништо продуктивно, ништо важно.

Си дозволив само да бидам.

И тоа ми беше некако доволно.

После некое време, мразот во чашата се стопи. Светлината згасна зад облаците. Некој сосед пушти музика од претходниот век, некоја песна што ја паметиш само по чувство, а не по име. И јас ја оставив книгата, ја кренав чашата, и си помислив колку малку му треба на човек да се сети дека е жив.

Некогаш најубавите делови од денот се оние кога ништо не се случува – а ти сепак чувствуваш дека си присутна, цела, мирна.

Искрено ваша, 

Лори ✍️