Се сеќавам како да беше вчера... далечната 2007 година, беше едно жешко лето, а јас и мајка ми бевме седнати во ресторанот Џино на кафе. Наспроти нас на истата маса седеше за мене дотогаш сеуште непознатата професорка по англиски јазик во чие училиште завршив англиски јазик на крајот, но повеќе за тоа некој следен пат.
Ајде прво да почнам од почетокот. Имав начуено од мојата мајка дека во Скопје постои училиште за англиски јазик каде професорката секоја година (по желба на учениците кои се спремни и сакаат да одат) води група од ученици на летна школа во Англија, со престој од месец дена, поделени помеѓу Лондон и Бристол.
Јас како огромен вљубеник во англискиот јазик и пишаниот збор, вечно опседната со англиските класици пишани од Томас Харди, Џејн Остин и Бронте сестрите, од кога слушнав за оваа летна школа за учење јазик буквално пробав се за да изнајдам начин како да бидам и јас дел од ова, без притоа да имам посетувано часови во училиштето, што секако беше најголемата пречка тука.
Бев крајно млада, со само 12 години, буквално едно наивно и изгубено девојче кое тогаш, а можеби и ден денес се уште мечтае за оној англиски начин на живеење како на филмовите. Ова беше всушност главниот двигател да се одлучам на толку рана возраст да отпатувам некаде сама, за првпат по воздушен пат, без моите родители, во придружба на луѓе страни за мене.
И да скратам! Планот ми беше успешен секако. Отпатував за Лондон Хитроу во Јули 2007 година, и остатокот е историја.
Доаѓам конечно до суштината на овој пост каде ќе сфатите зошто беше потребно да ви го раскажам воведниот дел.
Пред да отпатувам за Англија, професорката ме замоли да погледнам неколку филмови како припрема за патувањето. Меѓу многуте предложени ми беше и тогаш ново излезениот филм по име "The Holiday" или нашки кажано "Одморот" каде ми посочи специфично да обрнам внимание на тогаш актуелниот англиски тренд swapping houses или house exchange (размена на домови) со непознати луѓе.
Филм кој од тој ден па наваму го обележува секој мој предбожиќен период.
Замислете во моментов како што пишувам во позадина оди на ТВ филмот! Која коинциденција така?
Гледајќи го ми дојде спонтана идеја за што да ви пишувам денеска.
Сакам со вас да споделам неколку лекции на кои овој безвременски филм ме подучи низ годините...
Научи кога треба да се збогуваш со минатото
:max_bytes(150000):strip_icc():focal(719x559:721x561)/the-holiday-1-5cc07b090f38451cb893ec45f07fdb9e.jpg)
Ајрис со години е вљубена во истиот маж. Невозвратена љубов, како што милува таа да каже. Човекот е нејзин шеф, а по објавувањето на свршувачката со една од нејзините колешки, Ајрис сè уште не може да се откаже од него. Јасно е дека тој продолжил понатаму, но таа едноставно не може. Џаспер ја навлекува со години, потсетувајќи ја на интимни спомени од времето кога биле заедно, давајќи и нејасни, но надежни сигнали. Конечно, Ајрис сфаќа дека таа секогаш ќе биде во заден план во неговите очи и ја презема контролата врз својот живот. Можеби тоа е најважната лекција, овој празничен период може да не потсети сите нас дека збогувањето со минатото е апсолутно во ред.
Понекогаш единствената личност која треба да научите да ја сакате сте вие
Иако двете главни девојки во филмот завршуваат на крај со партнери, сепак многу е важно да се напомене дека овој филм ни покажува и не учи дека и љубовта, или поконкретно сакањето на самите себе е исто толку важно.
Ако не можете да пуштите солза за поранешното момче, тој не бил вреден вашето време
Аманда Вудс не пуштила ни солза од кога нејзините родители се разделиле кога таа била само мало девојче. Кога дознава дека нејзиното момче ја изневерува, таа го исфрла надвор и се обидува да се соочи со нејзините фрустрации. Но, по неколку обиди да ја исплаче разделбата со момчето, солзите едноставно не и доаѓаат. Сигурен знак дека момчето не бил вреден за нејзиното време.
Треба да научиш да бидеш главната улога во твојата животна приказна
Додека Ајрис е на одмор во Америка, таа се спријателува со еден сладок старец по име Артур Абот, кој е поранешен холивудски писател. Кога со него ја споделуваше приказната за човекот кој и го скрши срцето дома, Артур и го понуди овој едноставен совет:
„Ајрис, во филмовите ја имаме дамата во главна улога и ја имаме нејзината најдобра пријателка. Ти, можам да кажам дека си дамата во главната улога, но поради некоја причина се однесуваш како да си најдобрата пријателка“.
🎄🎄🎄🎄🎄🎄🎄🎄🎄🎄🎄🎄🎄🎄🎄🎄🎄🎄🎄🎄🎄🎄🎄🎄🎄🎄🎄🎄🎄
„The Holiday“ е филмот кој ве прави да се чувствувате толку добро од кога ќе го изгледате, поради начинот на кој се претставени љубовта, пријателството и семејството, нешта кои ми создаваат навика секоја година да му се навратам.
За крај ве оставам со мојот омилен цитат (од ликот Артур Абот) кој нема ни да се трудам да го преведувам, бидејќи оригиналот сам по себе е уникатен и посебен и не му е достоен никаков превод:
