Како што се тркалаа филмските кредити и се слушаа последните ноти од саундтракот, се фатив себе си како размислувам за длабоката трага која овој филм штотуку ми ја остави.
"Под Тосканското Сонце"...
Издаден во 2003 година, овој кинематски скапоцен камен во режија на Одри Велс сигурно ги пробил срцата на многумина низ годиниве, нудејќи и на својата публика еден незаборавен наратив кој дури ги надминува границите и на едно обично раскажување приказни.
"Под Тосканското Сонце" ја грабнува својата публика и ја сместува директно во прв ред каде одблиску ќе ја искуси оваа трансформативна одисеја.
Во својата суштина, филмот е прослава на обновата, издржливоста и убавината која произлегува од прифаќањето на непредвидливите пресврти на животот.
Франсис Мејс (одиграна од брилијантната Дајен Лејн), публиката ја доживува како некое кајче, чии весла мораат константно да се борат со разните бранови за да кајчето може успешно да плови низ разните предизвици кои животот и ги приготвува.
Нејзиниот лик е неодамна разведена жена, која сеуште се бори со чувството на празнотија, а сепак еден ден се решава да тргне на едно храбро патување за да се самооткрие.
Нејзината непромислена одлука која ја донесува за купување на една порутена вила во срцето на Тоскана станува метафора за обнова на нејзиниот живот.
Живописната слика на пејзажите и шармантните вили напоени со сонце служат како позадина за метафоричното и буквалното реновирање што Франсис го презема. Невозможно е да не бидеш опиен од привлечноста на Тоскана, која директно ја одсликува опиеноста на нашата протагонистка од можностите кои и претстојат.
Зошто "Под Тосканското Сонце" толку длабоко резонира кај публиката е токму поради тоа што овој филм ги обработува едни од најбитните теми, а тоа е исцелување и давање втора шанса.
Патувањето на кое тргнува Франсис не е само симбол за физичко заздравување, туку симболизира емоционално и духовно подмладување кое многу од нас го бараат во сопствениот живот.
Филмот не потсетува дека понекогаш, точно во самата средина на животниот хаос, можат да ни се пружат најнеочекуваните можности за раст и самооткривање.
Споредната актерска екипа, вклучувајќи ги локални ликови и енигматичниот Марчело што го глуми Раул Бова, придонесуваат за богатата таписерија на филмот. Секоја средба остава трага во еволуцијата на Франсис, зајакнувајќи ја идејата дека убавината на животот лежи во нејзините непредвидливи врски.
Додека ја гледав Франсис како се прилагодува на предизвиците како соочување со нова култура и надминување на пречките, не можев а да не размислувам за сопствените искуства.
Филмот служи како нежно потсетување дека не треба да се плашиме од неизвесностите на животот, туку да ги пречекаме со раширени раце.
Како Франсис, и ние ја поседуваме моќта да ја испишеме сопствената приказна, страница по страница, константно чекорејќи кон нови поглавја исполнети со неочекувани пресврти.
Филмот успеа да ме расплаче и насмее неколку пати во текот на тие 2 часа траење. Ме натера да сочувствувам со главниот лик и да се ставам во нејзините чевли.
Ме потсети на уште едно вакво филмско ремек дело кое е воедно и еден од моите омилени филмови базирани на книга, а тоа е "Јади, моли се, сакај", во кој случајно се погодува главниот лик да е сличен на оној на Франсис.
Две јаки, борбени жени, кои умешно ги голтаат залаците на животот.
Доколку сте некој/а како мене кој/а воошто не чуле за филмов се дури не се појави одеднаш на листата на скоро додадени филмови на Нетфликс, тогаш ова е вистинското време да го погледнете.
